O mnie

Jako doula dyskretnie towarzyszę debiutującym rodzicom w ich drodze do poczucia, że to oni są najlepszymi specjalistami od swojego dziecka. Fascynuje mnie rodzenie się dziecka, ale także narodziny mamy i taty.

Dlaczego zostałam doulą?

Gdy spodziewałam się narodzin mojej pierwszej córki – Julianny – byłam zagubiona w gąszczu sprzecznych informacji na temat przygotowania do porodu. Miałam jednak konkretną wizję – chciałam urodzić w warunkach jak najbardziej intymnych, najlepiej w domu, pod opieką domowej położnej i z poszanowaniem moich praw i godności. Byłam o krok od realizacji tej wizji – cudowna położna, przeczytana cała dostępna literatura okołoporodowa, dwie szkoły rodzenia – dla porównania, doskonała znajomość Standardu Opieki Okołoporodowej, który właśnie wchodził w  życie.

Niestety w 28 tygodniu ciąży trafiłam do szpitala, gdzie spędziłam miesiąc na patologii ciąży z powodu rozwijającego się zespołu HELLP. Rzeczywistość szpitalna różniła się od mojej wizji opieki okołoporodowej jak ogień i woda. W ramach protestu wkładałam na każdy obchód koszulkę z dr. Housem i napisem „Everybody lies” i wspólnie z koleżankami z oddziału „kolportowałam bibułę” czyli świeżutkie egzemplarze Standardów Opieki Okołoporodowej.

I wtedy nastąpiła lawina wydarzeń. Tak się złożyło, że gdy kolejny raz trafiłam na obserwację na porodówkę z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, w drugim boksie rodziła moja koleżanka z sali – doświadczona mama trójki dzieci. To co docierało do mnie zza kotary sprawiło, że serce mi waliło jak oszalałe i wzrosło mi ciśnienie. Po tym jak po porodzie na jej prośby o pomoc w przystawieniu dziecka do piersi i podanie wody nikt nie reagował – odpięłam się samowolnie od KTG, podeszłam do niej, pomogłam przystawić dziecko do piersi (mimo, że nigdy wcześniej tego nie robiłam), podałam wodę i uspokoiłam.

Po tej historii w kolejne miesięcznice urodzin jej córeczki dostawałam od niej SMS-y z podziękowaniami za moją opiekę. Czułam całą sobą, że taka pomoc, choć niby niepozorna, może sprawić, że kobieta wchodzi w macierzyństwo łagodniej, że kobiety zasługują na taka opiekę, a ja najwyraźniej potrafię ją zapewnić.

Miałam do wyboru – albo poprzestać na koszulkach z dr. Housem i bibule albo podjąć działania przynoszące realną zmianę, choć niewielkiego fragmentu świata.

Ukończyłam Kurs Douli organizowany przez DONA International oraz zostałam członkinią Stowarzyszenia Doula w Polsce.

Ukończyłam kurs organizowany przez Centrum Nauki o Laktacji i uzyskałam tytuł Promotora Karmienia Piersią.

Jestem wolontariuszem Fundacji Bank Mleka Kobiecego oraz członkinią Polskiego Towarzystwa Konsultantów i Doradców Laktacyjnych.

Razem z położną Anną Sochańską i fizjoterapeutką Agnieszką Ptak współtworzyłam Oksytocynę — miejsce wsparcia okołoporodowego.

Koordynuję działalność grupy wsparcia laktacyjnego „Droga Mleczna”.

Udzielam wsparcia okołoporodowego i laktacyjnego kobietom i ich rodzinom na terenie Wrocławia i okolic a także online. W swojej pracy łączę nasze rodzime tradycje okołoporodowe, inspiruję się bogactwem tradycyjnej wiedzy okołoporodowej z innych części świata i zupełnie nie widzę sprzeczności gdy czytam najnowsze publikacje z dziedziny fizjologii ciąży czy laktacji.

Po 6 latach bezskutecznych starań o kolejne dziecko, gdy nie mieliśmy z Mężem już żadnych nadziei, okazało się, że w moim brzuchu zamieszkała Felicja. 9 miesięcy pełnej przezabawnych ale też dramatycznych zwrotów akcji zakończyło się porodem naturalnym po cięciu cesarskim (Vbac) i poszerzyło spectrum moich doulowych możliwości o wspieranie kobiet w spełnianiu marzeń o Vbacu właśnie.

Spotkajmy się i porozmawiajmy o tym jakiego wsparcia mogę udzielić Tobie!